“Crazy Zeltahn?” “We’ve got good news for you
Blijf op de hoogte en volg chrissy
17 Februari 2014 | Indonesië, Ubud
Oké, al een week niet meer geschreven, dus bij deze een korte indruk over de afgelopen dagen. Vorige week heb ik de adventure week gedaan, die begon (zoals jullie konden lezen in m’n vorige verslag) met mountainbiken.
Dinsdag was de dag op het strand en op Turtle Island (wat achteraf geen eiland bleek, maar gewoon een plaats waar een paar schildpadden in een minibadje rond zwemmen). Vervolgens gingen we samen met onze coördinator (lees loverboy in fase 1, aangezien hij ALLES voor ons betaalde, drankjes, strandbedden, hele taxiritten etc.) naar het strand. Het plan was om te gaan surfen, maar de golven vielen flink tegen en de prijzen ook. Tot ik in de zee aan het zwemmen was en een 8 jarig kind met een surfboard in de weer zag gaan. Ik greep m’n kans en met m’n beste versiertrucks-voor-8-jarige heb ik hem zijn surfboard afhandig gemaakt in ruil voor wat vermaak (ik op het surfboard dus). Nou dat kind heeft denk ik een lachspier-blessure, aangezien liggen op het surfboard nog een stapje te hoog voor mij gegrepen was. Achja, ik heb andere talenten zullen we maar zeggen.
Woensdags zijn we vervolgens gaan raften. Om eerlijk te zijn, hier valt niet snel iets tegen, maar dat viel tegen. Had meer het idee dat ik in een rustig stukje natuurmeer aan het varen was in plaats van dat ik me leven op het spel aan het zetten was tussen de watervallen. Wat ik het heftigste vond die dag, was het feit dat ik tijdens de lunch naast een tachtig jarige japanner zat. ‘In Japan is het beleefd om te slurpen als je het eten lekker vindt.’ Nou dat heb ik geweten.
Die avond zijn we vervolgens al vroeg naar bed gegaan (correctie: Die avond probeerden we vervolgens al vroeg naar bed te gaan) om de volgende dag om half 2 in de nacht, ik herhaal: half 2 in de nacht op te staan om een vulkaan te beklimmen. Eenmaal daar aangekomen werd ik al meteen uitgelachen toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam, omdat alles daar plat was. Naast drugs en homo’s staat Nederland daar dus bekend om. Ze hadden dus een top beeld van me. Ja ik ben sarcastisch. De vulkaan beklimmen was in 1 woord, drama. Het begin ging eigenlijk wel prima tot dat ik begon te denken aan mijn niet-zo-hippe-maar-wel-stevige-wandelschoenen (ja mam, je had gelijk, ik had ze moeten meenemen) en vrijwel meteen daarna (je kunt het al raden) viel ik. Even voor de duidelijkheid, je klimt langs een afgrond. Ik hing daar aan wat gras te bungelen dat langzaam los liet (goede tijden is er niks bij) en gelukkig was onze gids er net op tijd bij. Als je denkt dat nu het ergste was geweest, fout. Ik bloedde vrij heftig aan m’n hand (ja het viel ontzettend mee, klein schaafwondje, maar ik dacht dat ik dood ging) dus na het even met de beperkte middelen te hebben schoon gemaakt, werd ik vrijwel meteen licht in mijn hoofd en kon ik niet meer op m’n benen staan. Om ’n lang verhaal kort te maken: Ik ben ongeveer 300 keer gevallen en de gids heeft in plaats van de gebruikelijke 5 uur wandeling een 8 uur wandeling met ons gehad. Wat was hij toch ’n geluksvogel.
Zaterdag mocht ik alweer vroeg op, maar dit keer voor wat leukers. Samen met Paulien, het meisje waar ik hier veel mee om ga, gingen wij op ons weekendje weg naar de Gili Eilanden. Dat was geweldig en geweldig is een understatement. We kwamen bij het hotel aan en daar probeerden ze m’n naam uit te spreken. “Crazy Zeltahn, is that you?” “oh, we have some good news for you.” Dat waren de magische worden die Paulien en mij lieten gedragen als kleine kinderen. Onze goedkoopste kamer was geüpgraded naar hun beste bungalow. Mega groot bed, goede airco en ’n toilet en douche buiten wat echt gaaf was. We bleken opvallend veel in de smaak te vallen bij de mannen op Gili Eiland. Verschillende huwelijksaanzoeken, dinertjes en gratis ‘magic mushrooms’ hebben we moeten afslaan.
Nu is het maandag en verschillende mensen waarmee ik heel veel om ging zijn vertrokken. Julia, het Duitse meisje waarmee ik de adventure week deed is zaterdag vertrokken, Jim and Maree zijn vanochtend vertrokken en tot overmaat van ramp is Paulien ook vanochtend vertrokken. Na afscheid te hebben genomen begon mijn eerste les die ik zou geven. Gelukkig was ik samen met Iris (Janinka was ziek) en zij hielp me erg tijdens de lessen. Het ging heel goed, het was geweldig en een unieke ervaring. Toen ik het schoolplein op kwam, werd ik al meteen uitgebreid geknuffeld door de kinderen en tijdens de pauze willen ze het liefst allemaal tegelijk je hand vast houden. Toch is het een raar beeld om bij al die lieve kindjes verrotte tanden in hun mond te zien. Dat komt door de bakken snoep dat ze de hele dag door eten. Het lijkt wel of ze hier onder het motto leven: Fruit is voor watjes. Hoe meer snoep ze in ’n half uur naar binnen kunnen werken, hoe beter.
Nu zijn er allerlei nieuwe mensen in het huis en dat voelt allemaal vooral heel raar. Hallo!! Er ligt iemand in Pauliens bed, dat mag niet ja! Marjolein (het meisje waarmee ik in Nederland al mailde) is uiteindelijk na veel gedoe ook in ons huis gezet. Dus ik ben weer helemaal gelukkig en ga er de laatste week het beste van maken. Nu ik dit typ, besef ik het pas. Dit is mijn LAATSTE week. Bij het idee krijg ik al een brok in mijn keel. Ik wil hier niet weg!!
Dinsdag was de dag op het strand en op Turtle Island (wat achteraf geen eiland bleek, maar gewoon een plaats waar een paar schildpadden in een minibadje rond zwemmen). Vervolgens gingen we samen met onze coördinator (lees loverboy in fase 1, aangezien hij ALLES voor ons betaalde, drankjes, strandbedden, hele taxiritten etc.) naar het strand. Het plan was om te gaan surfen, maar de golven vielen flink tegen en de prijzen ook. Tot ik in de zee aan het zwemmen was en een 8 jarig kind met een surfboard in de weer zag gaan. Ik greep m’n kans en met m’n beste versiertrucks-voor-8-jarige heb ik hem zijn surfboard afhandig gemaakt in ruil voor wat vermaak (ik op het surfboard dus). Nou dat kind heeft denk ik een lachspier-blessure, aangezien liggen op het surfboard nog een stapje te hoog voor mij gegrepen was. Achja, ik heb andere talenten zullen we maar zeggen.
Woensdags zijn we vervolgens gaan raften. Om eerlijk te zijn, hier valt niet snel iets tegen, maar dat viel tegen. Had meer het idee dat ik in een rustig stukje natuurmeer aan het varen was in plaats van dat ik me leven op het spel aan het zetten was tussen de watervallen. Wat ik het heftigste vond die dag, was het feit dat ik tijdens de lunch naast een tachtig jarige japanner zat. ‘In Japan is het beleefd om te slurpen als je het eten lekker vindt.’ Nou dat heb ik geweten.
Die avond zijn we vervolgens al vroeg naar bed gegaan (correctie: Die avond probeerden we vervolgens al vroeg naar bed te gaan) om de volgende dag om half 2 in de nacht, ik herhaal: half 2 in de nacht op te staan om een vulkaan te beklimmen. Eenmaal daar aangekomen werd ik al meteen uitgelachen toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam, omdat alles daar plat was. Naast drugs en homo’s staat Nederland daar dus bekend om. Ze hadden dus een top beeld van me. Ja ik ben sarcastisch. De vulkaan beklimmen was in 1 woord, drama. Het begin ging eigenlijk wel prima tot dat ik begon te denken aan mijn niet-zo-hippe-maar-wel-stevige-wandelschoenen (ja mam, je had gelijk, ik had ze moeten meenemen) en vrijwel meteen daarna (je kunt het al raden) viel ik. Even voor de duidelijkheid, je klimt langs een afgrond. Ik hing daar aan wat gras te bungelen dat langzaam los liet (goede tijden is er niks bij) en gelukkig was onze gids er net op tijd bij. Als je denkt dat nu het ergste was geweest, fout. Ik bloedde vrij heftig aan m’n hand (ja het viel ontzettend mee, klein schaafwondje, maar ik dacht dat ik dood ging) dus na het even met de beperkte middelen te hebben schoon gemaakt, werd ik vrijwel meteen licht in mijn hoofd en kon ik niet meer op m’n benen staan. Om ’n lang verhaal kort te maken: Ik ben ongeveer 300 keer gevallen en de gids heeft in plaats van de gebruikelijke 5 uur wandeling een 8 uur wandeling met ons gehad. Wat was hij toch ’n geluksvogel.
Zaterdag mocht ik alweer vroeg op, maar dit keer voor wat leukers. Samen met Paulien, het meisje waar ik hier veel mee om ga, gingen wij op ons weekendje weg naar de Gili Eilanden. Dat was geweldig en geweldig is een understatement. We kwamen bij het hotel aan en daar probeerden ze m’n naam uit te spreken. “Crazy Zeltahn, is that you?” “oh, we have some good news for you.” Dat waren de magische worden die Paulien en mij lieten gedragen als kleine kinderen. Onze goedkoopste kamer was geüpgraded naar hun beste bungalow. Mega groot bed, goede airco en ’n toilet en douche buiten wat echt gaaf was. We bleken opvallend veel in de smaak te vallen bij de mannen op Gili Eiland. Verschillende huwelijksaanzoeken, dinertjes en gratis ‘magic mushrooms’ hebben we moeten afslaan.
Nu is het maandag en verschillende mensen waarmee ik heel veel om ging zijn vertrokken. Julia, het Duitse meisje waarmee ik de adventure week deed is zaterdag vertrokken, Jim and Maree zijn vanochtend vertrokken en tot overmaat van ramp is Paulien ook vanochtend vertrokken. Na afscheid te hebben genomen begon mijn eerste les die ik zou geven. Gelukkig was ik samen met Iris (Janinka was ziek) en zij hielp me erg tijdens de lessen. Het ging heel goed, het was geweldig en een unieke ervaring. Toen ik het schoolplein op kwam, werd ik al meteen uitgebreid geknuffeld door de kinderen en tijdens de pauze willen ze het liefst allemaal tegelijk je hand vast houden. Toch is het een raar beeld om bij al die lieve kindjes verrotte tanden in hun mond te zien. Dat komt door de bakken snoep dat ze de hele dag door eten. Het lijkt wel of ze hier onder het motto leven: Fruit is voor watjes. Hoe meer snoep ze in ’n half uur naar binnen kunnen werken, hoe beter.
Nu zijn er allerlei nieuwe mensen in het huis en dat voelt allemaal vooral heel raar. Hallo!! Er ligt iemand in Pauliens bed, dat mag niet ja! Marjolein (het meisje waarmee ik in Nederland al mailde) is uiteindelijk na veel gedoe ook in ons huis gezet. Dus ik ben weer helemaal gelukkig en ga er de laatste week het beste van maken. Nu ik dit typ, besef ik het pas. Dit is mijn LAATSTE week. Bij het idee krijg ik al een brok in mijn keel. Ik wil hier niet weg!!
-
17 Februari 2014 - 16:34
Ilse :
Hee Chrissy!
Wat een leuke verhalen en wat schrijf je leuk :) Ik heb er helemaal een voorstelling bij! hahah!
Fijn om te horen dat je het zo goed naar de zin hebt. Volgens mij heb je in die korte tijd al genoeg avontuurtjes beleefd. Dat belooft nog wat..
Vorige week hebben we teamuitje gehad, wat je vast niet is ontgaan.. Was erg gezellig! Af en toe mis ik toch wel je leuke onhandige gekke acties! En de spontane yels niet te vergeten (tuuuuummmtum) ;)
Ga er nog heel erg van genieten en wie weet tot volgend jaar in het volleyknalveld!
toedelssssss -
18 Februari 2014 - 10:20
Sarah & Stroc:
Hee,
We missen je heel erg. Hopelijk heb je het leuk. We zijn jaloers. Maar jij mist lekker carnaval. We genieten van je uitmuntende verhalen, het is een lachertje. Hopelijk schrijf je snel meer, die kroetsjie.
Dikke kus, -
18 Februari 2014 - 19:06
Mam:
Hé Crazy Zeltahn, haha..ze hebben wel mensenkennis!
Echt jouw ding, leuk bezig zijn met die kids; die hebben de week van hun leven.
Meissie, ben jij maar een watje en geniet van het heeeeeeeeeerlijke fruit want daar ben ik jaloers op hoor.
Nog fijne laatste dagen op Bali en een dikke kus van ons XXX -
18 Februari 2014 - 19:59
Tante Didadoeoeoeoe:
Ha Crazy, wat geweldig om te lezen hoe goed je het naar de zin hebt.
Wat had ik je graag op de surfboard willen zien worstelen en wat was ik graag mee gegaan om de vulkaantocht te maken (wel met bergschoenen), lijkt me werkelijk prachtig!
Dat het fruit lekker is verbaast me niets, daar groeit het zoals het moet lekker onder het zonnetje.
Wie weet....ga ik ook nog eens naar Bali, en dan neem ik plaats naast dat 80 jarig vrouwtje om eens lekker flink te gaan slurpen, eindelijk ergens zijn, waar dat wel wordt gewaardeerd!
Chrissy, heel veel plezier de laatste week in Bali en succes straks in Korea.
Liefs en groetjes van ons allemaal uut ut verre Gennepse XX
-
18 Februari 2014 - 20:01
Nogmaals Tante Dida....:
Ps... Heb je nou werkelijk poep-koffie gedronken of begreep ik dat niet helemaal? -
18 Februari 2014 - 22:01
Ome Joep:
Hoi Crazy,
Wat maak jij leuke avonturen mee! Ik word er bijna jaloers op (niet op alles hoor!). Geniet daar de laatste week nog en hopelijk krijg je straks in Korea ook een leuke periode. Ben benieuwd.
Tot de volgende keer en houdoe... -
21 Februari 2014 - 21:16
Anja:
Ha die chrissy. Wat een geweldige tijd beleef je toch en ik kan het zo voorstellen. Hetzij nu een jaar terug dat ik daar was en ook ik wilde niet weg...en als ik aan die tijd terug denk dan heb ik heimwee...dat is een gied teken hahaha...maar weet je...jij gaat aan je volgende avontuur beginnen. Hoe geweldig is dat?! Ik weet zeker dat je ook daar weer het maximale uit gaat halen en hoop dat je ook weer je belevenissen met ons deelt. Ik wens je nog een fijne dag morgen en voor zondag een goede reis en een super tijd in zuid Korea . Groetjes anja uit grave!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
