Last, but not eh.. last
Blijf op de hoogte en volg chrissy
01 Juli 2014 | Zuid-Korea, Seoel
For my friends who don’t speak Dutch, I think you already know how this works. Just in case: English follows below!
Annyeonghaseyo! (Hello)
Oké, omdat ik me een beetje begon te schamen dat ik nog geen enkel woord in het Koreaans had geschreven, is bij deze de eer gered. Deze week was het zo ver. Het afscheid. Als afscheidscadeau heb ik 100 euries mogen neertellen op ’t vliegveld in Seoul, omdat ik in plaats van 23 kilo, 32 kilo had ingepakt. Dat even tussen neus en lippen door. Voordat ik begin over de terugreis en mijn week thuis wil ik jullie nog graag over mijn laatste weken in Seoul vertellen.
Deze drie weken waren een grote emotionele achtbaan. Van hard studeren voor de laatste tentamens (ik zie nu twee hele trotse ouders voor me) tot het plotstelinge overlijden van mijn oma (2 weken later, zou ik haar weer gaan zien) en vervolgens een marathon aan afscheidsfeestjes (ik zie nu wat minder trotse ouders voor me). Tot slot de laatste paar dagen 24/7 aan het huilen bij het afscheid nemen van mijn mega grappige, gezellige, spontane, gekke nieuwe vrienden. Nog steeds is het idee dat ik iedere avond niet meer om half 8 stuur: “Hey guys, 8.30 BK Robins” (onze ontmoetingsplaats) heel raar. Ik kon me altijd enorm opwinden (ach dat valt ook wel weer mee) wanneer ik al klaar stond bij BK Robins en dat ik vervolgens 9 van de 10 keer een berichtje kreeg: “Oh trouwens, ik ben wat later.” En dat ik vervolgens weer terug kon naar m’n kamer om verder te wachten. Nu zou ik een moord doen om een uur lang op mijn vrienden voor BK Robins te staan wachten. Maar ach, behalve al dat gejank zijn er ook nog best wat leuke (hilarische) dingen gebeurd.
Ongeveer 4 weken geleden, terwijl ik in de Filipijnen zat, kwamen Anna’s ouders langs. Dat betekende voor haar een hele leuke tijd en voor mij: KAAS!!! Dat hoopte ik althans. Aangezien Anna 10 (je hoeft deze niet door 3 te delen, ik overdrijf niet) pakken kaas had gekregen, kwam ik met m’n grootste naar-kaas-verlangende glimlach naar haar kamer toe. Daar bleek dat ze in 3 dagen al 8 pakken kaas er doorheen had gejast (HOLY MOLY!!!) en weinig zin had om met ons de overige 2 pakken te delen. Mijn naar-kaas-verlangende glimlach veranderde in naar-kaas-verlangende-pruillippen. Thank the lord hielp dat, want ik heb met John (gestoorde Nederlander) en Florian (gekke Zwitser) een half plakje kaas gedeeld (ja je hoort het goed, van de 10 pakken kaas die Anna had heb ik 1/6e plakje kaas gekregen (echte vriendschap)). Ik heb gehuild van geluk. Ik wist niet dat ik na 4 maanden Koreaans voedsel zo erg naar kaas kon verlangen. Nogmaals bedankt Anna voor het bezorgen van mijn hoogtepunt op voedselgebied.
Natuurlijk kan ik mijn laatste Koreaanse blog niet afsluiten zonder weer wat bizarre Koreaanse feitjes te benoemen. Laten we beginnen met het feit dat Koreanen paraplu’s niet alleen gebruiken voor de regen, maar ook voor als de zon schijnt, om zo niet bruin te worden. Dat is echt een bizar gezicht wanneer het 40 graden is, ik het amper uit houd van de hitte en er rondom mij 20 Koreanen met een paraplu lopen te sjouwen.
Iets anders waar ik elke keer steeds weer van sta te kijken is de plastische chirurgie dat zo normaal is in Zuid Korea. Leraren die vertellen dat ze hun ogen groter hebben laten maken is één ding, maar daarnaast hangen er overal in metro’s en andere openbare plekken advertenties met voor en na foto’s.
In Zuid Korea heeft men – vanwege de kleine op elkaar gepropte woningen – allerlei verschillende soorten cafés met dingen die wij normaal gewoon thuis doen. Zo zijn er spelletjescafés, karaokekamers, maar ook een honden- of kattencafé: je kunt hier een paar uur lang zitten om een huisdier (wat je zelf niet kunt herbergen in je huis) te knuffelen. Als de Koreanen onder de indruk van je zijn, willen ze je nog al eens wat extra tijd geven. Dan verschijnt er op je scherm ineens 20 minuten extra waarvoor je niet hebt betaald. Zo heb ik met mijn gekke maten in een Karaokekamer, er 3 uren gratis bij gekregen.
Iets stoms waar ik pas een paar dagen voor het einde achter ben gekomen is dat de beroemde trap van Hanyang University een geluks- en ongelukskant heeft. Je moet dus écht niet over de ongelukskant lopen, wat iedereen ook vermijdt.. behalve ik natuurlijk. Nu is mij verteld dat je het ongeluk van de trap kan opheffen door een stuk van het leeuwenstambeeld af te krabben/ hakken. Omdat ik als ‘hippe’ student (‘ik ben anders dan de rest, yeah’) altijd de ongelukskant koos (simpelweg omdat niemand anders daar liep en de andere kant van de trap altijd bomvol was) moeten jullie niet verbaasd opkijken als ik straks thuis kom met een heel leeuwenstambeeld in m’n koffer, ik vrees dat ik ’t nodig ga hebben.
De terugreis ging prima, op een paar puntjes na. 1. De 100 euries vanwege het omdraaien van het getal in het aantal kilo’s die waren toegestaan in je koffer. 2. Er stond groot: VERBODEN ALCOHOL MEE TE NEMEN. Natuurlijk had ik 2 liter Soju, Koreaanse alcohol, bij me. Dit heeft voor heel wat zweetmomentjes gezorgd, maar ik kan mezelf nu een professionele Soju-smokkelaar noemen. 3. Tijdens de vliegreis van Moskou naar Nederland leek het net of ik in een stuntvliegtuig zat. Op en neer, bocht naar links, bocht naar rechts, ondersteboven het kon niet gek genoeg. Ik denk dat de Russische piloot niet van de Vodka af had kunnen blijven die dag (dat is ’n grap, geen zorgen).
Nu ben ik weer een week in Nederland, heb ik een hoop (maar nog laaaaang niet genoeg) vrienden en familie gezien en vertrek ik deze avond al weer naar België in m’n zwart-geel-rode outfit schreeuwend: “GO RED DEVILS!! (of iets in die richting)” Om zo toch een (as always) positieve indruk achter te laten. Daar blijf ik een nachtje slapen bij mijn collega Kato (die ik nog nooit heb gezien, dus dat gaat nog wat worden) en dan vertrekken we morgen naar de camping, Le bois de reveuge. Dus mensen, niet getreurd, dit is niet mijn laatste blog, maar wel mijn (voorlopig, je weet maar nooit) laatste Koreaanse blog!
Jullie horen meer van me vanuit Frankrijk. Waarschijnlijk in wat minder abnormale omstandigheden en met wat meer kinder-horror-verhalen.
ENGLISH VERSION
Annyeonghaseyo! (Hello)
Okay, because I started feeling a little ashamed that I had not written a single word in Korean is now the honor saved. This week I had to pay a 100 euro’s at the airport in Seoul, because I had packed 32 pounds instead of 23 (I see you thinking: HOLY MOLY, good job Selten. I know. I am very proud of it). But before I start telling about my way back home, I first want to tell you more about my last weeks in Seoul.
These three weeks have been a huge emotional roller coaster. Starting with studying hard for the final exams (I see in my mind two very proud parents for me) to a marathon drinking alcohol at farewell parties (now I see in my mind less proud parents for me) and finally the last few days I had to cry 24/7 when saying goodbye to my mega funny, charming, spontaneous, crazy new friends (crying again while typing this). The idea that I no longer send: "hey guys, 8:30 BK Robins?" (our meeting place) is really weird. I was always extremely mad (well, mad is not in my vocabulary, so make it.. not extremely happy) when I was ready to go at BK Robins and I then 9 times out of 10 got a message: "Oh by the way, I'm late." And then I could go back to my room to continue to wait. Now, I would kill someone to wait for my friends at BK Robins for more than an hour. But then, besides all those tears there were also quite nice (hilarious) things what happened.
About 4 weeks ago, while I was in the Philippines, Anna's parents came over to South Korea. That means a great time for her and for me: CHEESE!! At least.. I was hoping for cheese. As they gave Anna 10 (you don’t need to share the number by 3, I'm not exaggerating) packs of cheese, I came with my huge I-want-cheese-smile to her room. It appeared that she had eaten in 3 days already 8 packs of cheese (HOLY MOLY!) and she wasn’t happy to share the other 2 what were left. My I-want-cheese-smile turned into I-want-cheese-pouty lips. Thank the lord that helped because I've shared with John (mad Dutchman) and Florian (crazy Swiss) a half slice of cheese (yes you heard right, 10 packs of cheese that Anna had, I’ve got 1/6th slice of cheese (true friendship)). I cried with happiness. I didn’t know I would love cheese so much. After 4 months Korean food I want to thank Anna for delivering my highlight in food at the other side of the world.
Of course I can’t close my last Korean blog without naming somewhat bizarre Korean facts again. Let's start with the fact that Koreans use umbrellas not only for the rain, but also when the sun shines, so they don’t tan. That's a really weird face when it's 40 degrees, I am dying because of the heat and around me there are 20 Koreans with umbrella!
Something else that is weird in my eyes is how common the plastic surgery is in South Korea. Teachers who tell me they made their eyes bigger is one thing, but besides that there are everywhere (in subways and other public places) ads with before and after photos.
Something stupid that I found out only a few days before the end, is the famous staircase of Hanyang University has one lucky and unlucky side. You really shouldn’t walk away from the unlucky side, which (of course) no one is doing.. except me (of course). Because I like to be a 'trendy' student ("I'm different from the rest, yeah) I always choose the unlucky side (simply because no one else there was walking on the other side of the stairs and the lucky stairs were always crowded). Now it is told that you can remove the crash by scratching off a piece of the lion statue. You should not be surprised later when I am home come with a very tribal lion statue in my suitcase, I think that I need a lot of luck after choosing the wrong stairs 306830683 times.
The trip went fine.. okey there were maybe a few things that could have gone better. 1. The 100 euro’s I had to pay because of the number of pounds that were aloud in your suitcase. 2. There was a huge sign: FORBIDDEN TO TAKE ALCHOL IN YOUR SUITCASE. Of course I had 2 liters of Soju, Korean alcohol, with me. This has caused a lot of sweat moments, but I can now call myself a professional Soju-smuggler. 3. During the flight from Moscow to Netherlands it seemed like I was in a stunt plane. Up and down, left turn, right turn, upside it couldn’t be crazy enough. I think that the Russian pilot took some Vodka that day (that's a joke, do not worry).
Now I'm back for a week in the Netherlands, I have seen a lot (but by faaaar not enough) friends and family and I am leaving this evening again to Belgium in my black-yellow-red outfit screaming "GO RED DEVILS!! (or something along those lines)" In this way I am sure I will make a fantastic (as always) first impression. I stay for the night with my new colleague Kato (which I have never seen, so that's going to be exciting), and then we leave tomorrow to the campsite Le bois de Reveuge. So people, don’t worry, this is not my last blog, but my last Korean blog!
You'll be hearing more from me from France with probably less abnormal Korean stories and more children's horror stories.
Annyeonghaseyo! (Hello)
Oké, omdat ik me een beetje begon te schamen dat ik nog geen enkel woord in het Koreaans had geschreven, is bij deze de eer gered. Deze week was het zo ver. Het afscheid. Als afscheidscadeau heb ik 100 euries mogen neertellen op ’t vliegveld in Seoul, omdat ik in plaats van 23 kilo, 32 kilo had ingepakt. Dat even tussen neus en lippen door. Voordat ik begin over de terugreis en mijn week thuis wil ik jullie nog graag over mijn laatste weken in Seoul vertellen.
Deze drie weken waren een grote emotionele achtbaan. Van hard studeren voor de laatste tentamens (ik zie nu twee hele trotse ouders voor me) tot het plotstelinge overlijden van mijn oma (2 weken later, zou ik haar weer gaan zien) en vervolgens een marathon aan afscheidsfeestjes (ik zie nu wat minder trotse ouders voor me). Tot slot de laatste paar dagen 24/7 aan het huilen bij het afscheid nemen van mijn mega grappige, gezellige, spontane, gekke nieuwe vrienden. Nog steeds is het idee dat ik iedere avond niet meer om half 8 stuur: “Hey guys, 8.30 BK Robins” (onze ontmoetingsplaats) heel raar. Ik kon me altijd enorm opwinden (ach dat valt ook wel weer mee) wanneer ik al klaar stond bij BK Robins en dat ik vervolgens 9 van de 10 keer een berichtje kreeg: “Oh trouwens, ik ben wat later.” En dat ik vervolgens weer terug kon naar m’n kamer om verder te wachten. Nu zou ik een moord doen om een uur lang op mijn vrienden voor BK Robins te staan wachten. Maar ach, behalve al dat gejank zijn er ook nog best wat leuke (hilarische) dingen gebeurd.
Ongeveer 4 weken geleden, terwijl ik in de Filipijnen zat, kwamen Anna’s ouders langs. Dat betekende voor haar een hele leuke tijd en voor mij: KAAS!!! Dat hoopte ik althans. Aangezien Anna 10 (je hoeft deze niet door 3 te delen, ik overdrijf niet) pakken kaas had gekregen, kwam ik met m’n grootste naar-kaas-verlangende glimlach naar haar kamer toe. Daar bleek dat ze in 3 dagen al 8 pakken kaas er doorheen had gejast (HOLY MOLY!!!) en weinig zin had om met ons de overige 2 pakken te delen. Mijn naar-kaas-verlangende glimlach veranderde in naar-kaas-verlangende-pruillippen. Thank the lord hielp dat, want ik heb met John (gestoorde Nederlander) en Florian (gekke Zwitser) een half plakje kaas gedeeld (ja je hoort het goed, van de 10 pakken kaas die Anna had heb ik 1/6e plakje kaas gekregen (echte vriendschap)). Ik heb gehuild van geluk. Ik wist niet dat ik na 4 maanden Koreaans voedsel zo erg naar kaas kon verlangen. Nogmaals bedankt Anna voor het bezorgen van mijn hoogtepunt op voedselgebied.
Natuurlijk kan ik mijn laatste Koreaanse blog niet afsluiten zonder weer wat bizarre Koreaanse feitjes te benoemen. Laten we beginnen met het feit dat Koreanen paraplu’s niet alleen gebruiken voor de regen, maar ook voor als de zon schijnt, om zo niet bruin te worden. Dat is echt een bizar gezicht wanneer het 40 graden is, ik het amper uit houd van de hitte en er rondom mij 20 Koreanen met een paraplu lopen te sjouwen.
Iets anders waar ik elke keer steeds weer van sta te kijken is de plastische chirurgie dat zo normaal is in Zuid Korea. Leraren die vertellen dat ze hun ogen groter hebben laten maken is één ding, maar daarnaast hangen er overal in metro’s en andere openbare plekken advertenties met voor en na foto’s.
In Zuid Korea heeft men – vanwege de kleine op elkaar gepropte woningen – allerlei verschillende soorten cafés met dingen die wij normaal gewoon thuis doen. Zo zijn er spelletjescafés, karaokekamers, maar ook een honden- of kattencafé: je kunt hier een paar uur lang zitten om een huisdier (wat je zelf niet kunt herbergen in je huis) te knuffelen. Als de Koreanen onder de indruk van je zijn, willen ze je nog al eens wat extra tijd geven. Dan verschijnt er op je scherm ineens 20 minuten extra waarvoor je niet hebt betaald. Zo heb ik met mijn gekke maten in een Karaokekamer, er 3 uren gratis bij gekregen.
Iets stoms waar ik pas een paar dagen voor het einde achter ben gekomen is dat de beroemde trap van Hanyang University een geluks- en ongelukskant heeft. Je moet dus écht niet over de ongelukskant lopen, wat iedereen ook vermijdt.. behalve ik natuurlijk. Nu is mij verteld dat je het ongeluk van de trap kan opheffen door een stuk van het leeuwenstambeeld af te krabben/ hakken. Omdat ik als ‘hippe’ student (‘ik ben anders dan de rest, yeah’) altijd de ongelukskant koos (simpelweg omdat niemand anders daar liep en de andere kant van de trap altijd bomvol was) moeten jullie niet verbaasd opkijken als ik straks thuis kom met een heel leeuwenstambeeld in m’n koffer, ik vrees dat ik ’t nodig ga hebben.
De terugreis ging prima, op een paar puntjes na. 1. De 100 euries vanwege het omdraaien van het getal in het aantal kilo’s die waren toegestaan in je koffer. 2. Er stond groot: VERBODEN ALCOHOL MEE TE NEMEN. Natuurlijk had ik 2 liter Soju, Koreaanse alcohol, bij me. Dit heeft voor heel wat zweetmomentjes gezorgd, maar ik kan mezelf nu een professionele Soju-smokkelaar noemen. 3. Tijdens de vliegreis van Moskou naar Nederland leek het net of ik in een stuntvliegtuig zat. Op en neer, bocht naar links, bocht naar rechts, ondersteboven het kon niet gek genoeg. Ik denk dat de Russische piloot niet van de Vodka af had kunnen blijven die dag (dat is ’n grap, geen zorgen).
Nu ben ik weer een week in Nederland, heb ik een hoop (maar nog laaaaang niet genoeg) vrienden en familie gezien en vertrek ik deze avond al weer naar België in m’n zwart-geel-rode outfit schreeuwend: “GO RED DEVILS!! (of iets in die richting)” Om zo toch een (as always) positieve indruk achter te laten. Daar blijf ik een nachtje slapen bij mijn collega Kato (die ik nog nooit heb gezien, dus dat gaat nog wat worden) en dan vertrekken we morgen naar de camping, Le bois de reveuge. Dus mensen, niet getreurd, dit is niet mijn laatste blog, maar wel mijn (voorlopig, je weet maar nooit) laatste Koreaanse blog!
Jullie horen meer van me vanuit Frankrijk. Waarschijnlijk in wat minder abnormale omstandigheden en met wat meer kinder-horror-verhalen.
ENGLISH VERSION
Annyeonghaseyo! (Hello)
Okay, because I started feeling a little ashamed that I had not written a single word in Korean is now the honor saved. This week I had to pay a 100 euro’s at the airport in Seoul, because I had packed 32 pounds instead of 23 (I see you thinking: HOLY MOLY, good job Selten. I know. I am very proud of it). But before I start telling about my way back home, I first want to tell you more about my last weeks in Seoul.
These three weeks have been a huge emotional roller coaster. Starting with studying hard for the final exams (I see in my mind two very proud parents for me) to a marathon drinking alcohol at farewell parties (now I see in my mind less proud parents for me) and finally the last few days I had to cry 24/7 when saying goodbye to my mega funny, charming, spontaneous, crazy new friends (crying again while typing this). The idea that I no longer send: "hey guys, 8:30 BK Robins?" (our meeting place) is really weird. I was always extremely mad (well, mad is not in my vocabulary, so make it.. not extremely happy) when I was ready to go at BK Robins and I then 9 times out of 10 got a message: "Oh by the way, I'm late." And then I could go back to my room to continue to wait. Now, I would kill someone to wait for my friends at BK Robins for more than an hour. But then, besides all those tears there were also quite nice (hilarious) things what happened.
About 4 weeks ago, while I was in the Philippines, Anna's parents came over to South Korea. That means a great time for her and for me: CHEESE!! At least.. I was hoping for cheese. As they gave Anna 10 (you don’t need to share the number by 3, I'm not exaggerating) packs of cheese, I came with my huge I-want-cheese-smile to her room. It appeared that she had eaten in 3 days already 8 packs of cheese (HOLY MOLY!) and she wasn’t happy to share the other 2 what were left. My I-want-cheese-smile turned into I-want-cheese-pouty lips. Thank the lord that helped because I've shared with John (mad Dutchman) and Florian (crazy Swiss) a half slice of cheese (yes you heard right, 10 packs of cheese that Anna had, I’ve got 1/6th slice of cheese (true friendship)). I cried with happiness. I didn’t know I would love cheese so much. After 4 months Korean food I want to thank Anna for delivering my highlight in food at the other side of the world.
Of course I can’t close my last Korean blog without naming somewhat bizarre Korean facts again. Let's start with the fact that Koreans use umbrellas not only for the rain, but also when the sun shines, so they don’t tan. That's a really weird face when it's 40 degrees, I am dying because of the heat and around me there are 20 Koreans with umbrella!
Something else that is weird in my eyes is how common the plastic surgery is in South Korea. Teachers who tell me they made their eyes bigger is one thing, but besides that there are everywhere (in subways and other public places) ads with before and after photos.
Something stupid that I found out only a few days before the end, is the famous staircase of Hanyang University has one lucky and unlucky side. You really shouldn’t walk away from the unlucky side, which (of course) no one is doing.. except me (of course). Because I like to be a 'trendy' student ("I'm different from the rest, yeah) I always choose the unlucky side (simply because no one else there was walking on the other side of the stairs and the lucky stairs were always crowded). Now it is told that you can remove the crash by scratching off a piece of the lion statue. You should not be surprised later when I am home come with a very tribal lion statue in my suitcase, I think that I need a lot of luck after choosing the wrong stairs 306830683 times.
The trip went fine.. okey there were maybe a few things that could have gone better. 1. The 100 euro’s I had to pay because of the number of pounds that were aloud in your suitcase. 2. There was a huge sign: FORBIDDEN TO TAKE ALCHOL IN YOUR SUITCASE. Of course I had 2 liters of Soju, Korean alcohol, with me. This has caused a lot of sweat moments, but I can now call myself a professional Soju-smuggler. 3. During the flight from Moscow to Netherlands it seemed like I was in a stunt plane. Up and down, left turn, right turn, upside it couldn’t be crazy enough. I think that the Russian pilot took some Vodka that day (that's a joke, do not worry).
Now I'm back for a week in the Netherlands, I have seen a lot (but by faaaar not enough) friends and family and I am leaving this evening again to Belgium in my black-yellow-red outfit screaming "GO RED DEVILS!! (or something along those lines)" In this way I am sure I will make a fantastic (as always) first impression. I stay for the night with my new colleague Kato (which I have never seen, so that's going to be exciting), and then we leave tomorrow to the campsite Le bois de Reveuge. So people, don’t worry, this is not my last blog, but my last Korean blog!
You'll be hearing more from me from France with probably less abnormal Korean stories and more children's horror stories.
-
02 Juli 2014 - 20:36
Mam:
Hé meissie, wat was het een fijn weerzien en wat hebben we lekker bij gekletst!
Omdat je al na 1 dag thuis al weer 3 dagen op training ging voor vacansoleil, heb je nauwelijks kunnen bijtanken.
Schijnbaar heb je dat ook niet nodig: gisteren hebben we je naar België gebracht, waarbij je -in al jouw enthousiasme en in jawel rood-zwart-gele kleding- het Belgisch meisje (dat helemaal niet van voetbal houdt) al snel zover had om samen in een café voetbal te gaan kijken waarbij België won. Je zult ook daar wel weer een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.
Inmiddels ben je in Frankrijk en weer begonnen aan jouw nieuwe avontuur.
Het wordt hard werken de komende weken maar jij maakt er zeker iets leuks van!
Heel veel plezier Chrissy en tot gauw, pap mam en Laura XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
