The holy Korean water (with 19% alcohol)

As usual, the English version follows below!

Voor het eerst in 3 maanden gingen deze weken wat slomer dan normaal. Jullie raden het al, de favoriete tijd van iedere student was aangebroken: de tentamenweek. Geen zorgen, dit wil niet zeggen dat ik geen woeste avonturen heb meegemaakt.

Alhoewel musea niet helemaal mijn ding zijn (goede openingszin Chris, dit klinkt al alsof er een spannend avontuur gaat komen), heb ik me hier toch kunnen uitleven. We leerden in het museum 0,0 niks (waarschijnlijk de reden waarom ik het zo leuk vond) maar het enige wat je moest doen was overal op de foto gaan. Zo heb ik onder spiderman gebungeld, in ’n zandloper vast gezeten en tussen de panda’s in het regenwoud rondgeslingerd. Het was een soort Madame Tussauds in Amsterdam, maar dan zonder wereldsterren. Oké dit is echt een waardeloze uitleg, kijk naar de foto’s en je ziet wat ik bedoel. Het heette trouwens het ‘Trick eye museum’, mocht je ooit naar Seoul gaan, zeker de moeite waard om te bezoeken als je een lichte hoofdpijn hebt door de alcoholische versnaperingen van de vorige avond en je brein totaal niet op zoek is naar informatie.

Katers liggen hier altijd op de loer, omdat Soju, beter bekend als het heilige Koreaanse water (met 19% alcohol) hier werkelijk het enige is wat goedkoop is. Even om te vergelijken: Voor een tros bananen (in de uitverkoop, de dag erna zijn ze rot) betaal je ongeveer 5 euro. Voor een fles Soju daarentegen betaal je ongeveer 90 cent. Een ander voorbeeld van Koreaanse (on)logica is dat ze vaak 2 tot 4 deuren hebben bij een ingang of in een klaslokaal. Het klinkt ontzettend ‘handig’, maar wat jammer is, is dat van deze 2 of 4 deuren, er maar 1 open kan. Zoals je al kan raden pak ik altijd de verkeerde en ben ik een half uur verder als ik eindelijk de goede deur heb gevonden.

Het nadeel van deze absurd hoge fruit- en groenteprijzen(,) is dat ik het simpelweg niet eet. Het gevolg is niet heel moeilijk om te raden: ik werd ziek. Ziek is een groot woord, maar ik ben (net als iedereen hier) ongeveer 1,5e maand goed verkouden geweest, met als hoogtepunt het uitspugen van bloed. Op aanraden van de huisarts in Haps, heb ik toch maar even een bezoekje gebracht aan de dokter vanwege het bloederige incidentje. Dat bleek een grotere opgave dan verwacht. Het Engelse niveau is hier ontzettend laag (nog lager dan het niveau waarmee ik uit Nederland vertrok. Ik zie je denken: “wow, dat moet wel heel laag zijn”. Ja dat is het ook.). Om een lang verhaal kort te maken, na een kwartier dacht de dokter nog steeds dat ik voor m’n verkoudheid langs kwam en hij snapte dan ook niet wat het bloed ermee te maken had. Na flink wat gezucht en boze blikken ging hij toch even m’n longen checken. Ik mocht m’n jas gewoon aanhouden(???) en terwijl hij geconcentreerd naar mijn longen aan het luisteren was, viel zijn apparatuur uit elkaar(!!!). Toen hij mij vervolgens medicijnen wilde voorschrijven heb ik gezegd dat het niet nodig was, want ik had al hééééél veel medicijnen uit Nederland (ze geven hier het liefst 300 pillen per dag, oké dat is overdreven, maar mijn huisgenootje kreeg 9 pillen per dag tegen een verkoudheid).

Langzamerhand probeer ik ook af en toe wat meer om te gaan met de Koreanen. Zo ging ik afgelopen week een keertje uiteten met twee Koreaanse klasgenootjes en Jakub, een vriend uit Tsjechië (die ‘Di Croetschti’ als geen ander kan uitspreken). Toen ik vertelde dat ik zo graag op een blind date wilde gaan, wilden zij het wel voor me regelen. Allereerst mijn minimale (ik heb ze 7 keer moeten inkorten) eisen:

• Lang (oké met lang voor Koreaanse begrippen neem ik genoegen).
• Niet geverfd haar (iedereen lijkt hier zijn haar bruin, blond of groen (!!!) te verven, zelfs jongens).
• Niet TE slim, maar wel intelligenter dan ik (dit moet niet een hele moeilijke opgave zijn).
• Hij hoeft niet meeeega knap te zijn, maar hij moet er niet uit zien alsof hij net uit een horrorfilm is gestapt.
• Oh ja, en hij moet niet TE veel praten, want daar kan ik niet zo goed tegen.

Nou mijn Koreaanse vriendinnen Blair en Lynn (Lynn heb ik zelf bedacht, vernoemd naar Lynn Martens, ze was echt een beetje de Koreaanse versie van jou) kenden wel een ontzettend geschikte jongen, hij was wel heel erg slim (nou vooruit dan maar weer, daar kan ik mee leven). Alsof god het zo had gewild, kwamen we mijn toekomstige blind date tegen terwijl we terug liepen naar huis. Het niet-TE-veel-praten gedeelte hadden de meiden wel erg serieus genomen. Toen ik hem vroeg: “Hey how are you?” Antwoorde hij: “Fine.” En op de vraag: “What did you do all day?” antwoorde hij: “studying.” Die arme jongen was me toch een partij zenuwachtig (hij was helemaal aan het trillen, want hij praat nooit met meisjes), dus ik heb m’n vriendinnen toch maar verteld dat ik ’t wel fijn vind als een jongen in zinnen praat in plaats van woorden. Er wordt nu dus gezocht naar een nieuw slachtoffer.

Over het algemeen zijn Koreanen sowieso vrij verlegen (met hier en daar een ontzettende hyperactieve uitzondering). In de klas kregen we de vraag op schaal van 1 tot 10 in hoeverre jij het idee had dat jij het recht had om op deze wereld te zijn. Waarop Jakub en ik in koor “Elf!” op riepen. Bij de rest van de klas (alle Koreanen dus) zat het antwoord tussen de 3 en 6 (“waaat?! Echt?” “Ja echt”).

Oh ik wil nog even de mensen bedanken die van te voren tegen mij hadden gezegd: “je zult veel horen over Guus Hiddink”, dat is het favo onderwerp van de Koreanen. Altijd als ik zeg dat ik uit Nederland kom (zeggen de buitenlanders hier: “aaaah, drugs”, maargoed, dat is weer een ander verhaal.) dan zeggen alle Koreanen: “Oooooh, Hieddink, Hieddink, soccer!!” Hier kan je natuurlijk hard om lachen en gezellig over meepraten, maar ik ken die hele man niet! Ik heb het dus anders (zakelijk) aangepakt. Ik heb mezelf naast hem (ontzettend slecht) gefotoshopt zodat ik kan zeggen dat ik zijn dochter ben, om zo korting te krijgen in de taxi. De resultaten volgen in m’n volgende blog. Het resultaat van het fotoshoppen staat in het fotoalbum. Verwacht er niet te veel van AUB.

Natuurlijk was het niet alleen maar lachen, gieren, brullen deze weken. Allereerst het bootongeluk (wat jullie vast wel hebben meegekregen) waarbij 300 mensen (voornamelijk scholieren) zijn omgekomen. Om eerlijk te zijn vond ik de situatie in het begin vooral heel erg raar. Het onderwerp ‘boot’ leek een verboden onderwerp in klassen (om precies te zijn één leraar begon er over om vervolgens te zeggen dat hij er niks over ging zeggen) en ook als ik het er persoonlijk met Koreanen over had, kregen ze tranen in hun ogen en werd het gesprek zo snel mogelijk afgekapt. Later die week begonnen er (gelukkig, ik schrok echt hoe erg het genegeerd werd) herdenkingen en bijvoorbeeld bij de baseball game (slagbal voor de Engelse dummies onder ons) waar ik was, (dit is echt mijn sport, ik vond het geweldig) was geen muziek en cheerleaders uit respect voor de overleden mensen en hun families.

Iets anders wat ik jammer vond om te missen was ons mam haar 50ste verjaardag. Daar had ik natuurlijk super graag bij willen zijn! Om toch iets leuks te kunnen doen heb ik samen met mijn vrienden, klasgenootjes, leraren en de kids die ik Engelse les geef een filmpje gemaakt, die ik persoonlijk echt super leuk vind. (iedereen die hieraan heeft meegewerkt, nog bedankt)! Voor diegene die hem nog niet hebben gezien, dit is de link:
http://www.youtube.com/watch?v=2-k6vXMxKcU&feature=youtu.be

Hiermee sluit ik dan ook mijn blog af. Nog minder dan twee maanden te gaan en ik heb zo’n vermoeden dat die voorbij gaan vliegen!

ENGLISH VERSION

For the first time in three months, this week passed by slower than normal. Because guess why? It is the favorite time of every student during the semester: the midterms were there. Don’t worry, this doesn’t mean I didn’t experience any wild adventure.

While museums are not really my thing (good opening Chris, this already sounds like an exciting adventure is going to follow), I visited the best museum ever in here. We learned at the museum zero, nada, nothing (that’s probably why I liked it so much), but you just had to go on some pictures. So I have dangling beneath spiderman , I was stuck in a minuteglass, and I’ve climbed in threes in the rainforest between the pandas. It was a kind of Madame Tussauds in Amsterdam , but without world stars. Okay this is a really crappy explanation, look at the pictures and you'll see what I mean . Besides, it was called ‘Trick eye museum’, if you ever go to Seoul, it is definitely worth visiting if you have a headache because of some alcoholic drinks you drunk last night and your brain isn’t looking at all for information.

A hangover isn’t really unusual here, as Soju, better known as the Korean holy water (with 19 % alcohol) is the only thing what is cheap in here. For comparison: For a bunch of bananas (in sales, the day after they are crap) you pay about 5 euros. For a bottle of Soju on the other hand, you pay about 90 cents. Another example of the Korean (on) logic minds is that there are often 2 to 4 doors are at an entrance or in a classroom. It sounds very ‘handy’, but the problem is that only 1 of these 2 or 4 doors can be opened. As you can guess, I always pick the wrong one and I'm half an hour away when I finally found the good door.

The disadvantage of this absurdly high fruit and vegetable prices, is that I simply do not eat it. The result are not very difficult to guess, I became sick. Sick is a big word, but I (like everyone else here) had a cold for about 1.5 months and in the end I was even spitting out blood. On advice of the doctor in the Netherlands I went to the doctor in here, because of the blood incident. That was a bigger challenge than expected. The English level here is very low (even lower than the level that I had when I was in the Netherlands. I see you thinking: “wow, that must be very low”. Well, yes, that’s true.). To make a long story a short one, after fifteen minutes talking to the doctor still thought I came along for my cold and he did not understand then what it had to do with spitting blood. After a lot of angry eye contact he decided to check my lungs. I was just holding my coat on (??) And while he was focused on listening my lungs, his equipment fell apart (!!!). When he wanted to prescribe me medication after that, I said that it was not necessary, because I had already many pills from the Netherlands (they love to give here like 300 pills a day, okay that's an exaggeration, but my roommate got nine pills a day when she just had a cold).

These days I try to hang out a bit more with the Koreans, so I went out for dinner last week with two Korean classmates and Jakub, a friend from the Czech Republic (he can pronounce "Di Croetschti” like no one else). When I told them I wanted to do a blind date they would take care of it for me. First of all, my minimum (I had to shorten them for 7 times) requirements:

• Long (okay I can handle with long for Korean standards).
• Non-colored hair (everyone seems to colour their hair brown, blonde or green (!!!), even boys) .
• Not too smart, but smarter than me (this shouldn’t be a very difficult task).
• He doesn’t have to be extremely handsome, but he should not look like he just stepped out a horror movie
• Oh yeah, and he shouldn’t talk too much, because I can’t handle that.

Well my Korean friends Blair and Lynn (I gave the girl the name Lynn myself. I named her to a friend of me in the Netherlands) knew a perfect boy for me: He was very clever (well, I can live with that). I think it was meant to be, because when we walked back home, we saw my future blind date on the street. The not-TOO-much-talk-point the girls had taken very seriously. When I asked him: "Hey, how are you?" He replied: "Fine." And on the question: " What did you do all day?" He answered "Studying." That poor kid was extremely nervous (he was shaking because he never talks to girls), so I told my friends anyway that I love it if a boy is talking in sentences instead of only words. So now they are looking for a new victim!

Generally Koreans anyway are quite shy (with here and there a terrible hyperactive exception). In class we were asked on a scale of 1 to 10 how you felt that you had the right to be in this world. Jakub and I screamed at the same time "Eleven!" The other (Korean) students had answers between three and six (“whaaat! Really?” “Yeah really”).

Oh I would like to thank the people who beforehand had said to me, "you'll hear a lot about our soccer coach from the Netherlands, Guus Hiddink", which is indeed the favorite subject of the Koreans . Whenever I say I 'm from the Netherlands (the foreigners in here say: "aaaah, drugs", but well, that's another story.) all Koreans say: "Oooooh , Hieddink, Hieddink, soccer!" Of course, you can laugh hard about it and forget it, but I had an another (business) plan. I photoshopped him next to me (very poorly), so I can say I am his daughter to get a discount in the taxi. The results of it I will write in my next blog. If you want to see the photoshopped picture, you can see it in my photo album. Do not expect too much of it please.

Besides the crazy things I did this week, there were also some sad things. First, the boat accident (which you might have seen on the news) where 300 people (mostly students ) were killed. To be honest, I found the situation in the beginning very weird. The subject 'boat' seemed to be a forbidden subject in classes (to be precise, a teacher brought it up, then to say he did not say anything about it), and even if I had a personally talk with Koreans, they had tears in their eyes and they tried to change the subject as soon as possible. Later that week they started (thank the lord, I really was shocked how badly it was ignored) memorials. For example at the baseball game where I was, (this is really my sport, I loved it) there was no music and no cheerleaders to show respect for the killed people and their families.

Something else I was sorry to miss was my mom's 50th birthday. I really wanted to be there! To be able to do something fun, I’ve made with my friends, classmates, teachers and the kids I teach English a short movie, which I think has become awesome. I want to thank everyone who is in it! For those who haven’t seen it yet, this is the link :
http://www.youtube.com/watch?v=2-k6vXMxKcU&feature=youtu.be

This is also the end of my blog. Less than two months to go and I have a feeling that it will pass by so fast! I love Korea!