HAPPY WHITEDAY!
Blijf op de hoogte en volg chrissy
23 Maart 2014 | Zuid-Korea, Seoel
For my foreign friends I met during the trip in Bali and Seoul: The English version follows below.
De eerste weken op de campus vliegen voorbij. Letterlijk en figuurlijk, aangezien traplopen ook hier niet mijn ding is. In de eerste week ben ik al een keer van de metrotrap afgevlogen (jullie kunnen je vast ook nog wel het trap incident bij het Primus van Gilpaleis herinneren.. dit keer gelukkig zonder gips er van af gekomen, alleen een nep-koortslip-in-kwadraat, maar ach, als dat alles is). Nu heb ik wel een trappen-fobie, wat erg lastig is, aangezien alles hier bergachtig of trapachtig is.
Op school moet ik bijvoorbeeld 4 keer per dag de beruchte 88-tredentrap betreden. Al die (ervaren en duidelijk slimmere) Koreanen gaan daar altijd in een rustig tempo op en af. Maar daar heb ik écht het geduld niet voor, dus ik sprint altijd die trap op, haal alle Koreanen in (yeah) en boven ben ik dan zo buiten adem dat ik even moet bij komen en vervolgens halen al die Koreanen mij natuurlijk weer in. Zij hebben dan alleen geen liters vocht onder hun oksels en een rood hoofd minder. Die trap is trouwens ook de sport die ik hier volg. Ik wilde graag volleyballen, maar dat is tijdens mijn les, dus dat gaat niet. Wel konden we ons vorige week inschrijven voor allerlei andere soorten clubs. Dit waren sportclubs, maar ook de raarste clubs die je je kan bedenken. Zo waren er ‘normale’ clubs zoals een schaakclub (ik heb er serieus over na gedacht om pap gelukkig te maken en me hier voor in te schrijven. Alleen vond ik m’n reputatie toch net wat belangrijker.. Sorry pap), een wiskundeclub, maar er waren ook clubs zoals de lollyclub (ik baal oprecht dat ik me niet hiervoor heb ingeschreven), de gezicht-scrub-club en allemaal van dat soort hilarische clubs. Ik ging helemaal stuk, maar heb me voor geen club ingeschreven door mijn nu al drukke leven. Gelukkig doe ik wel regelmatig een work-out in de kroeg. Zo heb ik gister weer heel wat Koreanen verslagen in een dance-battle (Lisanne Jansen, ik weet dat je nu trots op me bent).
Naast de feestjes die hier hééééél erg leuk zijn, ga ik natuurlijk (zo natuurlijk is het hier niet) ook nog ooit naar school. Maar zoals mijn Franse vriendin Ludivine zo mooi zei tijdens de skypesessie met Yvonne, Ineke en Indy: “School? That is not the main point when you go study abroad.” Dat is dan ook de gemiddelde instelling van de buitenlandse studenten hier. Toch probeer ik zo goed mogelijk naar iedere les te gaan, mijn huiswerk te maken en zelfs te leren voor de eerste tentamens.
De Koreaanse studenten zijn hier daarentegen ontzettend fanatiek (Hanyang is schijnbaar een van de beste universiteiten van Korea, dus zij moeten zich hier echt bewijzen). Zij leren nu al (over een maand beginnen de tentamens) dag en nacht, waardoor ze in slaap vallen in de les (aparte tactiek). Toch zijn ze echt super (soms bijna richting eng) aardig tegen ons. Zo regende (je kon het niet eens regen noemen, er vielen 6 druppels uit de hemel) het vorige week. Iedere Koreaan pakt als een gek z’n paraplu of begint naar het lokaal te rennen alsof z’n leven er vanaf hangt. Ik kijk die mensen aan alsof ze gek zijn en loop rustig in het zelfde tempo door. Binnen 3 seconde komt er een Koreaanse jongen (die ik nog NOOIT had gezien) aangerend, trekt zijn jas uit, geeft die aan mij en vraagt of hij me naar huis zal brengen met de paraplu. Ik was in shock dat mensen echt zo aardig kunnen zijn.
Ik sluit deze blog graag af met mijn persoonlijke highlight van afgelopen 2 weken. Ik was met Anna gezellig aan het shoppen (De kleren zijn te schattig, ’t zijn babykleren maar dan in volwassen maten. Oké dat is echt ’n verkeerde beschrijving. Sorry) en toen we rustig even aan het bijkomen waren, komt er een aparte, blonde (BLONDE!!!) Koreaan (dit is echt raar) met een gekke, veel te grote ronde bril op ons af: “HAPPY WHITEDAY!” En hij geeft mij en Anna een hartjes lolly. Ik heb eerst een minuut met m’n mond wagenwijd die kerel geshockeerd aangestaard en vervolgens 3 uur met Anna gehuild van het lachen. “Krijgen we nu een lolly omdat we wit zijn!?!” Ze hebben commentaar over zwarte piet, maar hier hebben ze gewoon een ‘Whiteday’. Wat bleek achteraf: Dit blijkt een soort van Valentijnsdag te zijn waarbij jongens iets aan meisjes mogen geven. Nadat Anna en ik waren uitgehuild kwam het beste gedeelte. Die zelfde rare, blonde, rondbrillige Koreaan stond een eindje verderop omsingeld door een paar honderd gillende meisjes met spandoeken en fotocamera’s. Hij blijkt dus een beroemde popster hier te zijn. Ik zou nu graag willen zeggen: Ik gooi die lolly nooit meer weg, maar helaas hadden Anna en ik die al meteen opgegeten.
Zoals jullie kunnen lezen, gaat het nog steeds helemaal goed. Ik heb het hier ongelofelijk goed naar m’n zin. Ondanks de te kleine kamer die ik met Chantal deel, kunnen we het nog steeds goed met elkaar vinden. Terwijl 9 van de 10 mensen hier gek worden van hun kamergenoot, hebben wij nog steeds de grootste schik!
Tot over precies 3 maanden! WOW NOG MAAR 3 MAANDEN!
xxxx
Oh nog even tussen neus en lippen door, speciaal voor mama: Ik ben naar een paleis (vraag me niet welke) geweest en heb daar flink ‘cultuur gesnoven’. Je wil niet weten hoe trots ik op mezelf ben!
ENGLISH VERSION!
Okey this is going to be my first blog in English for the friends I met during my trip in Bali and Seoul. So it probably won’t be without any mistakes, but I hope you enjoy!
The first few weeks on campus fly by. Literally and figuratively , since I felt (flew) down from the subway stairs in my first week (great job Chrissy). Now I am so scared of stairs, what is difficult, because there are mountains and stairs everywhere in here.
At school I have to enter the famous 88-step-staircase for example, 4 times a day. All those (experienced and clearly smarter) Koreans always go there very slowly up and down . But I don’t have the patience, so I always sprint up the stairs, pass by all Koreans (yeah) and then I am out of breath and I need to stop for a few seconds. Of course all those Koreans pass me by again, but they don’t have liters of sweat under their arms and they don’t have a red head like me. Those stairs are by the way the only sport that I do here. I wanted to play volleyball , but that's during the time I have class, so I can’t. Well we could enroll last week for all other types of clubs. These were sports clubs, but also the weirdest clubs that you can think of. There were 'normal' clubs such as chess (I have seriously thought about it to make Dad happy and register for this club. But I only found my reputation just a bit more important.. sorry Dad), a math club and sports clubs, but there were also clubs like the lollipop club (I totally regret that I’ve not signed up for this club), the face-scrub-club and all that kind of hilarious clubs. I didn’t sign up for any club, because I am already pretty busy in here. I do have a regular work-out in the clubs of Seoul. Yesterday for example, I defeated a lot of Koreans in a dance battle.
Although the parties who are very nice here, I will of course (it isn’t ‘of course’ in here) also go to school. But as my French friend, Ludivine, so nicely said during the Skype session with three friends from Holland: "School? That is not the main point when you go study abroad." That is the average setting of the foreign students here. Still, I try to go to do my homework and even learn for the first exams.
In contrast, the Korean students are very fanatical. They already start learning (about a month are the exams starting) day and night, and then they fall asleep in class (weird tactic). Nevertheless, they are really (sometimes almost in a scary way) nice to us. It was raining (you could not even call it rain, there came 6 raindrops from the sky) last week. Every Korean grabs his umbrella, or starts to run to the closest building. I look at these people as if they are crazy and walk quietly in the same pace. Within 3 seconds, there was a Korean boy (I had never seen him before) running up, takes off his coat, give it to me and asks or he could bring home with the umbrella. I was in shock that people can be so nice.
I like to close this blog with my personal highlight of the past two weeks. I was with Anna shopping (clothes are too cute in here. They have baby clothes but in adult sizes. Okay that's really a wrong description sorry.) and when we were just sitting somewhere there was a strange, blonde (BLONDE!!) Korean guy (this is really weird) with some crazy, oversized round glasses telling us: "HAPPY WHITEDAY" and he gives me and Anna a heart-lollipop. The first minute I was in shock. After that I had to laugh so so so hard! "He gives us a lollipop because we are white?" What turned out: This seems to be something like Valentinesday where boys can give something to girls. After a few minutes we saw that same strange, blond Korean boy surrounded by a few hundred screaming girls with banners and cameras. He seems to be a famous popstar in here. I would like to say, I never throw that lollipop away, but unfortunately I have already eaten it.
As you can read , it is amazing in here . See you in three months back home. O MY GOD. JUST 3 MONTHS TO GO!!
Xxxx
De eerste weken op de campus vliegen voorbij. Letterlijk en figuurlijk, aangezien traplopen ook hier niet mijn ding is. In de eerste week ben ik al een keer van de metrotrap afgevlogen (jullie kunnen je vast ook nog wel het trap incident bij het Primus van Gilpaleis herinneren.. dit keer gelukkig zonder gips er van af gekomen, alleen een nep-koortslip-in-kwadraat, maar ach, als dat alles is). Nu heb ik wel een trappen-fobie, wat erg lastig is, aangezien alles hier bergachtig of trapachtig is.
Op school moet ik bijvoorbeeld 4 keer per dag de beruchte 88-tredentrap betreden. Al die (ervaren en duidelijk slimmere) Koreanen gaan daar altijd in een rustig tempo op en af. Maar daar heb ik écht het geduld niet voor, dus ik sprint altijd die trap op, haal alle Koreanen in (yeah) en boven ben ik dan zo buiten adem dat ik even moet bij komen en vervolgens halen al die Koreanen mij natuurlijk weer in. Zij hebben dan alleen geen liters vocht onder hun oksels en een rood hoofd minder. Die trap is trouwens ook de sport die ik hier volg. Ik wilde graag volleyballen, maar dat is tijdens mijn les, dus dat gaat niet. Wel konden we ons vorige week inschrijven voor allerlei andere soorten clubs. Dit waren sportclubs, maar ook de raarste clubs die je je kan bedenken. Zo waren er ‘normale’ clubs zoals een schaakclub (ik heb er serieus over na gedacht om pap gelukkig te maken en me hier voor in te schrijven. Alleen vond ik m’n reputatie toch net wat belangrijker.. Sorry pap), een wiskundeclub, maar er waren ook clubs zoals de lollyclub (ik baal oprecht dat ik me niet hiervoor heb ingeschreven), de gezicht-scrub-club en allemaal van dat soort hilarische clubs. Ik ging helemaal stuk, maar heb me voor geen club ingeschreven door mijn nu al drukke leven. Gelukkig doe ik wel regelmatig een work-out in de kroeg. Zo heb ik gister weer heel wat Koreanen verslagen in een dance-battle (Lisanne Jansen, ik weet dat je nu trots op me bent).
Naast de feestjes die hier hééééél erg leuk zijn, ga ik natuurlijk (zo natuurlijk is het hier niet) ook nog ooit naar school. Maar zoals mijn Franse vriendin Ludivine zo mooi zei tijdens de skypesessie met Yvonne, Ineke en Indy: “School? That is not the main point when you go study abroad.” Dat is dan ook de gemiddelde instelling van de buitenlandse studenten hier. Toch probeer ik zo goed mogelijk naar iedere les te gaan, mijn huiswerk te maken en zelfs te leren voor de eerste tentamens.
De Koreaanse studenten zijn hier daarentegen ontzettend fanatiek (Hanyang is schijnbaar een van de beste universiteiten van Korea, dus zij moeten zich hier echt bewijzen). Zij leren nu al (over een maand beginnen de tentamens) dag en nacht, waardoor ze in slaap vallen in de les (aparte tactiek). Toch zijn ze echt super (soms bijna richting eng) aardig tegen ons. Zo regende (je kon het niet eens regen noemen, er vielen 6 druppels uit de hemel) het vorige week. Iedere Koreaan pakt als een gek z’n paraplu of begint naar het lokaal te rennen alsof z’n leven er vanaf hangt. Ik kijk die mensen aan alsof ze gek zijn en loop rustig in het zelfde tempo door. Binnen 3 seconde komt er een Koreaanse jongen (die ik nog NOOIT had gezien) aangerend, trekt zijn jas uit, geeft die aan mij en vraagt of hij me naar huis zal brengen met de paraplu. Ik was in shock dat mensen echt zo aardig kunnen zijn.
Ik sluit deze blog graag af met mijn persoonlijke highlight van afgelopen 2 weken. Ik was met Anna gezellig aan het shoppen (De kleren zijn te schattig, ’t zijn babykleren maar dan in volwassen maten. Oké dat is echt ’n verkeerde beschrijving. Sorry) en toen we rustig even aan het bijkomen waren, komt er een aparte, blonde (BLONDE!!!) Koreaan (dit is echt raar) met een gekke, veel te grote ronde bril op ons af: “HAPPY WHITEDAY!” En hij geeft mij en Anna een hartjes lolly. Ik heb eerst een minuut met m’n mond wagenwijd die kerel geshockeerd aangestaard en vervolgens 3 uur met Anna gehuild van het lachen. “Krijgen we nu een lolly omdat we wit zijn!?!” Ze hebben commentaar over zwarte piet, maar hier hebben ze gewoon een ‘Whiteday’. Wat bleek achteraf: Dit blijkt een soort van Valentijnsdag te zijn waarbij jongens iets aan meisjes mogen geven. Nadat Anna en ik waren uitgehuild kwam het beste gedeelte. Die zelfde rare, blonde, rondbrillige Koreaan stond een eindje verderop omsingeld door een paar honderd gillende meisjes met spandoeken en fotocamera’s. Hij blijkt dus een beroemde popster hier te zijn. Ik zou nu graag willen zeggen: Ik gooi die lolly nooit meer weg, maar helaas hadden Anna en ik die al meteen opgegeten.
Zoals jullie kunnen lezen, gaat het nog steeds helemaal goed. Ik heb het hier ongelofelijk goed naar m’n zin. Ondanks de te kleine kamer die ik met Chantal deel, kunnen we het nog steeds goed met elkaar vinden. Terwijl 9 van de 10 mensen hier gek worden van hun kamergenoot, hebben wij nog steeds de grootste schik!
Tot over precies 3 maanden! WOW NOG MAAR 3 MAANDEN!
xxxx
Oh nog even tussen neus en lippen door, speciaal voor mama: Ik ben naar een paleis (vraag me niet welke) geweest en heb daar flink ‘cultuur gesnoven’. Je wil niet weten hoe trots ik op mezelf ben!
ENGLISH VERSION!
Okey this is going to be my first blog in English for the friends I met during my trip in Bali and Seoul. So it probably won’t be without any mistakes, but I hope you enjoy!
The first few weeks on campus fly by. Literally and figuratively , since I felt (flew) down from the subway stairs in my first week (great job Chrissy). Now I am so scared of stairs, what is difficult, because there are mountains and stairs everywhere in here.
At school I have to enter the famous 88-step-staircase for example, 4 times a day. All those (experienced and clearly smarter) Koreans always go there very slowly up and down . But I don’t have the patience, so I always sprint up the stairs, pass by all Koreans (yeah) and then I am out of breath and I need to stop for a few seconds. Of course all those Koreans pass me by again, but they don’t have liters of sweat under their arms and they don’t have a red head like me. Those stairs are by the way the only sport that I do here. I wanted to play volleyball , but that's during the time I have class, so I can’t. Well we could enroll last week for all other types of clubs. These were sports clubs, but also the weirdest clubs that you can think of. There were 'normal' clubs such as chess (I have seriously thought about it to make Dad happy and register for this club. But I only found my reputation just a bit more important.. sorry Dad), a math club and sports clubs, but there were also clubs like the lollipop club (I totally regret that I’ve not signed up for this club), the face-scrub-club and all that kind of hilarious clubs. I didn’t sign up for any club, because I am already pretty busy in here. I do have a regular work-out in the clubs of Seoul. Yesterday for example, I defeated a lot of Koreans in a dance battle.
Although the parties who are very nice here, I will of course (it isn’t ‘of course’ in here) also go to school. But as my French friend, Ludivine, so nicely said during the Skype session with three friends from Holland: "School? That is not the main point when you go study abroad." That is the average setting of the foreign students here. Still, I try to go to do my homework and even learn for the first exams.
In contrast, the Korean students are very fanatical. They already start learning (about a month are the exams starting) day and night, and then they fall asleep in class (weird tactic). Nevertheless, they are really (sometimes almost in a scary way) nice to us. It was raining (you could not even call it rain, there came 6 raindrops from the sky) last week. Every Korean grabs his umbrella, or starts to run to the closest building. I look at these people as if they are crazy and walk quietly in the same pace. Within 3 seconds, there was a Korean boy (I had never seen him before) running up, takes off his coat, give it to me and asks or he could bring home with the umbrella. I was in shock that people can be so nice.
I like to close this blog with my personal highlight of the past two weeks. I was with Anna shopping (clothes are too cute in here. They have baby clothes but in adult sizes. Okay that's really a wrong description sorry.) and when we were just sitting somewhere there was a strange, blonde (BLONDE!!) Korean guy (this is really weird) with some crazy, oversized round glasses telling us: "HAPPY WHITEDAY" and he gives me and Anna a heart-lollipop. The first minute I was in shock. After that I had to laugh so so so hard! "He gives us a lollipop because we are white?" What turned out: This seems to be something like Valentinesday where boys can give something to girls. After a few minutes we saw that same strange, blond Korean boy surrounded by a few hundred screaming girls with banners and cameras. He seems to be a famous popstar in here. I would like to say, I never throw that lollipop away, but unfortunately I have already eaten it.
As you can read , it is amazing in here . See you in three months back home. O MY GOD. JUST 3 MONTHS TO GO!!
Xxxx
-
23 Maart 2014 - 11:11
Lisanne:
Kroet!
Ik ben blij dat je het nog steeds zo goed naar je zin hebt!! En ik ben zeker trots op je, laat die Koreanen maar eens zien hoe je een dance battle moet houden!! Haha
Heeeel veel plezier daar, see you in 5 months and a couple of days.. dat duurt eigenlijk nog best lang als ik t zo zeg, nja have fun!
Ohja dat rare drankje waar ik je over vertelde (kots zoals jij t noemde) moet je mixen met Sprite;) (moest ik tegen je zeggen van yeajin)
Besoss xx -
23 Maart 2014 - 14:49
Ome Stephan:
Journalist of schrijver worden Chris! Ik heb tranen in de ogen van het lachten. -
23 Maart 2014 - 19:43
Noor:
Chris het is elke keer een feest om je verhalen te lezen. Ik herken sommige dingen van mijn tijd in Amerika. Met name de balans tussen studie en buitenschoolse activiteiten ;) Maar jij maakt overal een feestje van, dus op de uni heb je het vast ook naar je zin. Happy Whiteday! Xx -
23 Maart 2014 - 19:54
Mam:
Hé meissie,
We zijn sowieso trots op je...cultuur snuuven of niet!
Geniet er nog 3 maanden van, dan doen wij dat van jouw verhalen.
Tante Di is duidelijk in het verkeerde land geboren....een paraplumannetje yeahhh
liefs van pap, Laura en mamXXX -
23 Maart 2014 - 23:24
Petra Josemanders:
Ha Chrissy, wat een superleuke avonturen en wat fijn dat je het zo goed met jouw kamergenootje kunt vinden. Wat een gezellig verslag om te lezen!
Heel veel succes met alles, volgens mij zou ik daar ook goed kunnen winkelen. Ik ben ook zo blij met mijn badjas...
Groetjes, Petra -
24 Maart 2014 - 08:36
Diniëtte:
Ha Chrissy....wat heb je het liefst, dat ik in het Nederlands of in het Belgisch schrijf, want in het Engels lukt me (nog) niet, knap gedaan hoor!!!
Wat heb ik weer gelachen met alle komische gebeurtenissen of beter gezegd...de manier waarop ze beschreven zijn en wat maak je toch geweldige dingen mee.
Alleen vreselijk jammer dat je de scrub-workshop niet gevolgd hebt, dan zou je er hier een kunnen starten voor je moedertje en tantes, die dit zó hard nodig hebben..
Vol ongeloof las het het stukje over de paraplu-man (lees gentleman)
Zouden we dit niet kunnen introduceren in ons regenachtige landje of zouden er toch eerst nog wat eeuwen overheen moeten gaan voordat deze verfijnde manieren door onze oer-mannen overgenomen gaan worden? In Korea hebben ze misschien toch wat vaker naar...hoe heurt het eigenlijk van Jort Kelder.....gekeken.
Nou Chris, geniet van je avonturen, doen wij van hier uit ook en see you......
Liefs, tante Dida..... -
24 Maart 2014 - 10:49
Diniëtte:
Net wat ik dacht....er moeten eerst wat eeuwen over heen....
-
24 Maart 2014 - 13:45
Janinka:
Hey friend! Wat een geweldig verhaal weer, zo te lezen vermaak je je goed met al dat uitgaan en mis je t afgebrande tentje (hoe heette t ook al weer de brij) niet, hihi! Geniet er nog van en wel goed leren he anders moet he nog langer blijven om je herkansingen te maken ;)! Veel liefs vanuit Bali! -
24 Maart 2014 - 20:28
Maria Thijssen:
Hoi Chrissy, wat heerlijk om jouw verhalen te lezen.
Fijn dat het goed met je gaat en dat je zo volop kunt genieten.
Groetjes
Brie, Nico, Lieke en Cas -
25 Maart 2014 - 21:34
Joep De Haas:
Hoi Chrissy,
Wat maak je toch leuke dingen mee en wat zet je dat dan weer mooi op papier.
In ieder geval is het fijn om te horen dat het je goed afgaat.
Probeer naast het studeren ook nog te genieten, maar dat zal wel geen probleem zijn....
Groeten Joep en Bep
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
