Wat er uit is, zit er niet meer in!

Het laatste Balinese weekendje weg met de meiden was geweldig! Heerlijk aan het strand gelegen, uit geweest en voor de laatste dingen gewinkeld. Het afscheid met de meiden viel me erg zwaar, maar tegelijk was ik ook klaar voor het volgende avontuur.

Om 12 uur ’s nachts stond mijn taxi klaar om naar het vliegveld te vertrekken en alles op het vliegveld was (verrassend genoeg) ontzettend goed en duidelijk geregeld. Mijn bagage was in plaats van in Nederland 28,5e kilo nu 24 kilo! Yes, maar 4 kilo overgewicht (ik mocht max. 20 kilo meenemen)! Om zo weinig mogelijk te hoeven betalen, haalde ik meteen mijn meest vriendelijke glimlach uit de kast en begon meteen een goeie grap te vertellen aan de man die mij hielp (ja er stond een hele rij achter me). Omdat die man waarschijnlijk ook geen zin had in meer grappen, mocht ik gelijk doorlopen zonder te hoeven betalen!

Alles verliep soepel, maar net voordat we het vliegtuig in konden stappen was er slecht nieuws: vertraging van 1,5 uur! Omdat ik nog moest overstappen in Shanghai en daar maar 3 uur tijd voor had, brak het zweet langzaam (nee niet langzaam, in rap tempo bedoel ik) bij me uit. IN DIE ANDERHALF UUR ZOU IK MIJN BAGAGE MOETEN OPHALEN, INCHECKEN, DOUANE, ALLES! Ik werd zeg maar gek.

Eenmaal in Shanghai te zijn aangekomen bleek die stress niet voor niets. Toen ik mensen op het vliegveld vroeg naar de check-in, keek iedereen me verbaasd aan (zelfs het personeel lijkt niet te weten wat een check-in is) en begon in het Chinees tegen me te praten. ZIE IK ER $@*&^#& UIT ALSOF IK CHINEES BEN? Na drie kwartier het vliegveld te hebben doorzocht (nog drie kwartier te gaan, PANIEK), had ik eindelijk de check-in gevonden. Daar m’n bagage afgegeven en bleek die op magische wijze 27 kilo te zijn. Na een lange discussie heb ik uiteindelijk maar 3 kilo extra te hoeven betalen. Natuurlijk deed vervolgens mijn creditcard het niet en moest ik mijn euro’s wisselen in Chinees geld. Leuk detail: Ik had natuurlijk alleen groot geld, dus zit ik nu opgescheept met nog allemaal van die Chinese toellie. (Ik zit er ernstig over na te denken om dat Chinese geld te gaan verbranden of als wc-papier te gaan gebruiken, maar dan word mama vast boos.) Uiteindelijk was dat allemaal geregeld, maar moest ik nog wel even naar een apart kamertje komen. Er was ‘iets’ in mijn koffer gevonden. Oh my god! Je ziet altijd in die horrorfilms dat ze drugs stiekem in je koffer doen, nou in mijn hoofd zat ik nu midden in die film. Mijn perfect gepakte koffer werd even flink doorzocht en m’n bh’s, tampons en andere gênante dingen vlogen door die kamer (geen zorgen, ik heb die man even goed duidelijk gemaakt dat hij zelf mijn koffer weer terug mocht gaan inpakken). Uiteindelijk was er (duh) niks gevonden, behalve mijn Samsung Galaxy Ace, die vond die man toch wel erg heftig (???) maar zelfs die mocht ik uiteindelijk meenemen en ik was net op tijd voor mijn tweede vlucht naar Seoul.

Ik nam mezelf voor dat ik 1. Nooit meer naar China zal gaan en 2. Dat alles vanaf nu weer toppie mega super leuk zou gaan worden. Toch bleek ook in Seoul het geluk niet aan mijn kant te staan. Twee uur lang heb ik in Seoul rond gelopen met mijn heeele zware koffer, rugzak en vieze enge Koreanen die mij wel wilden helpen, maar ik wilde hun hulp niet en rende (probeerde te rennen met loeizware roze koffer en rugzak) snel weg. Toen het om half 7 donker werd, vond ik ’t allemaal toch wat minder grappig en heb ik een taxi gepakt. Dan wist ik ten minste zeker dat ik goed aan zou komen. Toch probeerde hij me op een totaal verkeerde plek af te zetten en ben ik ‘gezellig’ met de taxichauffeur hand en hand rond gaan lopen, totdat hij mij het juiste hotel aan kon wijzen, eerder betaalde ik hem geen cent (ik was zo trots op mezelf toen ik dat zei). Uiteindelijk bij het juiste adres aangekomen en daar stond Anna, het Nederlandse meisje dat ook op Hanyang gaat studeren, op me te wachten. Het hostel was PRACHTIG! Vloerverwarming, heerlijke schone bedden en een douche waar ik voor het eerst zonder slippers in durfde te staan (dat is zeldzaam). Samen zijn we even wat kip gaan eten. Na een paar happen zat ik eigenlijk al vol, maar besloot toch nog wat meer te eten tegen mijn gevoel in. Daarna zijn we meteen gaan slapen en vanaf 3 uur ’s nachts was het mis. Om de vijf minuten rende ik naar het toilet. Verdere details zal ik jullie besparen. De dag erna heb ik tot half 6 ’s avonds geslapen met tussendoor een ‘toiletpauze’. Eten en drinken was onmogelijk, want binnen 2 uur kwam alles er meteen weer uit. Die avond nog een klein beetje yoghurt gegeten en dat bleef GELUKKIG er in!

Woensdag vertrok ik (terwijl ik half op sterven lag (ja dat is overdreven)) naar de campus. Het is hier klein, heel klein, maar wel gezellig. Ik ben deze avond met twee Duitse jongens wat wezen eten, die volgens mij cabaretiers zijn en het liefst de hele tijd Nederlanders belachelijk maken (Nederlanders kunnen geen auto rijden (staan Nederlanders daar echt bekend om?) nouja, toen kwam dus de vraag hoeveel rijexamens ik heb mogen doen. We weten allemaal hoe dat is afgelopen (5 examens voor de vergeetachtige onder ons). Oh en dat alle Nederlanders op klompen lopen. Natuurlijk bungelde op dat moment net Lisanne’s geluksklompje uit m’n tas, waardoor die jongens helemaal dood gingen van het lachen. Ook ging een verlegen, maar ontzettend aardig Fins meisje met ons mee. Wonder boven wonder heb ik het eten nog steeds binnen gehouden! (Ik klop m meteen even af op m’n houten bed.)

Donderdag en vrijdag werd ons groepje steeds groter. Toch blijven de twee Duitse jongens en het Finse meisje (die achteraf totaal niet verlegen blijkt te zijn) de mensen waarmee ik het meest om ga. Ik heb trouwens wel één probleempje hier. Ik kan niet met stokjes eten. Maar ook niet een beetje, maar gewoon écht niet. Nu hebben twee (andere) Duitse jongens, Flo en Flo, ‘n paar mega gave konijn-eet-stokjes-voor-kinderen-tot-6-jaar mij als cadeau gegeven! Helemaal mijn leeftijdscategorie dus, maar dat is m’n nieuwste accessoire waar ik 24-7 mee over straat loop.


Hieronder nog wat foto’s van Bali en de eerste foto’s van Seoul. Meer foto’s volgen!